2 zakjes bloed, veel morfine en uitstel

In mijn vorige blog sloot ik af met de de controle die op maandag gepland stond, laat ik daar dan ook maar weer mee beginnen in dit verhaal:

Maandag ging ik samen met mama naar het ziekenhuis en nadat we eerst meer dan een half uur gewacht hadden (ik trek dat wachten echt steeds slechter…) werd er bloed bij me afgenomen. Het bloed kan nu weer gewoon afgenomen worden via mijn lijn, dus na alle ellende van vorige week ben ik nu toch wel weer heel blij dat hij erin zit! Gelukkig was de uitslag al binnen 10 minuten bekend en kwam de zaalarts deze aan ons vertellen. Helaas waren de waardes allemaal erg laag, wat betekende dat ik nog erg in mijn dip zat (voor de kenners: HB 5.0 trombo’s 88 leuko’s 0.7 voor de niet kenners google maar even op ‘normaal waardes bloed’ ;)). Ik moest dus blijven voor een bloedtransfusie en was daar wel blij mee, want ik had wel wat hoofdpijn door mijn lage HB. Ook overlegde ik met de zaalarts over de extreme pijn die ik in mijn mond en keel had waardoor ik het hele weekend amper kon eten/drinken/slikken (ja dat is echt een hel en daar heb ik wel een paar tranen bij gelaten, auw!) maar meer dan morfine kon ze hier helaas niet aan doen. Gelukkig mocht ik wel meer morfine in de vorm van morfinepleisters.

We verplaatsten van de dagbehandeling naar de zaal en toen begon het lange wachten op de zakjes bloed… Gelukkig konden we een beetje kletsen met de andere mensen op de zaal en hadden we de iPad mee om een beetje de Olympische Spelen te volgen. Ik ben trouwens zo blij met de Spelen op tv nu, eindelijk wat leuks op tv overdag!
Na ruim 2,5 uur was dan eindelijk het eerste zakje bloed er en nadat deze in een uur was ingelopen volgende al snel het andere zakje(inmiddels staat de teller op 23 zakken bloed in totaal!) Na ruim 7 uur in het ziekenhuis was ik totaal uitgeput, en mama ook.  Gelukkig mochten we eindelijk naar naar huis.

Dinsdag en woensdag bracht ik nog steeds met veel pijn door ondanks de morfine. Het was niet ondragelijk maar het was wel heel erg pijnlijk. Ook mentaal werd het daardoor zwaar. Je vecht zo tegen je eigen lichaam. Woensdagavond ben ik nog wel even een stukje gaan wandelen met mijn ouders en broertje en dat was heerlijk, even wat frisse lucht en even de benen strekken 🙂

image1456

Donderdagochtend moest ik weer terug naar het ziekenhuis voor bloedcontrole. Dit keer ging ik met mijn vader. De pijn in mijn mond en keel was gelukkig alweer een stukje minder geworden(of ik voelde het minder door de hogere dosis morfine, kan ook..). Gelukkig hoefden we minder lang te wachten tot dat het bloed werd afgenomen en ook de uitslag was snel bekend (HB 5.6 trombo’s 43 en leuko’s 2). Ik had maandag al met de zaalarts afgesproken dat we samen zouden beslissen over de start van kuur 7 op maandag 15 augustus (of ik dit wel of niet aankon qua pijn, maar ook mentaal). Ze vertelde dat ze overleg had gehad met de hematoloog en ook de hematoloog gaf aan dat het voor mij beter zou zijn om de kuur uit te stellen en eerst een beetje op krachten te komen. Ook aan de hand van mijn bloedwaardes (vooral de trombo’s die gehalveerd waren ten opzichte van maandag) was het volgens haar beter om een extra rust week in te lassen. Zelf was ik daar eigenlijk ook wel blij mee. Ik merk dat mijn lichaam zo op is, zo slecht herstelt en zo slecht in staat is om de chemo binnen een week te verwerken. Daarnaast krijgen we donderdag de sleutel van ons nieuwe huis (JAAAA!!) en daar wil ik heel graag bij zijn. Die rustweek komt mij dus eigenlijk wel goed uit. De pijn in mijn mond/keel is sinds vanochtend gelukkig zo goed als over.
Ik ga dus lekker een extra weekje bij komen, me samen met Joost even richten op ons nieuwe huis, veel uitrusten en kleine stukjes proberen te wandelen.


Andere blogs