Vrijdag ga ik voor de één na laatste keer mijn pillen ophalen! Nog 2,5 maand en dan zit mijn behandeling erop, dan gaat de champagne open en gaan we het leven NOG harder vieren!
Joost en ik hadden het er laatst over dat we 2,5 jaar geleden tegen elkaar zeiden ‘Hoe bizar lang is 2,5 jaar, dat gaat echt nooit voorbij!’ en nu is het dan al bijna zover. Het voelt heel onwerkelijk en aan de andere kant is het ook alweer zo ‘normaal’ hoe ons leven nu gaat en dat ik eigenlijk alles weer kan, dat we er bijna niet meer bij stilstaan.
Zoals bijvoorbeeld Koningsnacht en Koningsdag: we gingen met een groep vrienden BBQ-en, wat inhield dat we de hele avond moesten staan. Iets waarbij ik vorig jaar had gezegd ‘ik ga niet’ nu ging dit (vrijwel) moeiteloos. De volgende dag gingen we naar een festival en ook hierbij hield ik het heel goed vol, zonder echt na te denken over ‘oh zwaar, auw m’n lichaam doet zeer, etc’. Dit zijn zulke grote stappen vooruit en het is zo mooi om te zien hoe je lichaam toch weer zo goed kan herstellen. En juist door dit soort ‘gewone’ dingen weer te ervaren heb ik enorm veel vertrouwen dat alles weer helemaal kan herstellen 🙂
16 kilo kwijt
Daarnaast gaat het ook heel goed met yoga en personal training en ben ik inmiddels 16 kilo (!!!) kwijt! Ik voel me ook echt een beetje bevrijd, ik had nooit gedacht dat dit me zo makkelijk af zou gaan na alle horrorverhalen van mensen die prednison geslikt hebben. Ik kreeg echt de meest nare dingen te horen ‘je komt nooit meer van die bolle toet af, ik zit al jaren met alle prednisonkilo’s en ze gaan niet meer weg’. Na dit soort berichten had ik nog meer de drang om het tegendeel te bewijzen, om te laten zien dat ik zelf de baas weer ben over mijn gewicht en dat lukt tot nu toe heel goed! Gister rende ik voor het eerst weer 30 minuten zonder te wandelen, het opbouwen van mijn conditie gaat nu echt met grote sprongen vooruit, en dan te bedenken dat ik 2 jaar geleden soms na 2 minuten staan alweer moest gaan zitten omdat mijn lichaam het niet trok.
Ben je alweer aan het werk?
Een van mijn vriendinnen zei laatst: ‘Je bescheidenheid siert je enorm, maar de wereld mag best weten hoe keihard je elke dag aan je herstel werkt!’
Bijna dagelijks krijg ik namelijk de vraag: ‘Viora, ben je alweer aan het werk?’ elke keer vind ik het moeilijk om te antwoorden met ‘Nee, ik zit nog steeds thuis.’ ‘Oh maar wat doe je dan de hele dag?’ alsof het leven niets inhoudt als je niet werkt? Dat doet soms pijn, maar als ik dan weer bedenk waarom ik nog thuis zit en dat mijn gezondheid voorop staat, ben ik trots op mezelf dat ik deze keuze durf te nemen. Dat ik hoe dan ook eerst ervoor wil zorgen dat ik werken überhaupt straks gewoon weer aan kan omdat mijn lichaam sterk genoeg is. Als ik dat straks weer wil trouwens.
Want eerlijk is eerlijk, ik ga liever eerst echt genieten van een grote reis met Joost na alles wat we hebben meegemaakt dan dat ik keihard ga werken. Natuurlijk moeten we allemaal geld verdienen om te leven en kan werken ook echt een enorme verrijking zijn. Maar als ik om me heen kijk en vriendinnen helemaal kapot zie gaan aan hun werk en alles over hebben voor hun carriere, nee daar pas ik inmiddels voor. Ik heb echt geleerd dat ik moet genieten, moet doen waar mijn hart ligt, elke dag dat ik (straks) gezond ben ♥ .
Joost 30
Vorige week zijn we een week op Ibiza geweest, wat sowieso geen straf was 😉 Maar we wilden iets bijzonders doen voor Joost z’n 30ste verjaardag en dat deden we dan ook, namelijk een detox-week in een hele mooie villa met een super gezellige groep. Het was een enorm bijzondere ervaring. We deden veel yoga, stilte wandelingen, genoten van alle gezonde voeding die we kregen, voerden veel gesprekken en hadden vooral heel veel lol met onze groep en kwamen als ‘nieuw’ weer thuis.
Hoe zit dat nou?
Hoewel het niet een veel besproken onderwerp is na kanker, is onvruchtbaarheid iets wat nu wel speelt in ons hoofd. Ik vind het zelf ook een lastig onderwerp, en twijfel vaak om dit te delen maar daarom des te belangrijker om wél te delen. Ik vind het vooral lastig hoe direct ernaar wordt gevraagd: ‘Kan je dan nog wel kinderen krijgen?’ Het antwoord daarop is hopelijk ja, maar daar kan ik helaas nog niet volmondig ja op zeggen. Na deze ware veldslag kun je je voorstellen dat er veel kapot is gemaakt in mijn lichaam. Ik ben vorig maand voor het eerst bij de gynaecoloog geweest en er zijn onderzoeken gaande hiernaar. Het is nog helemaal niet vanzelfsprekend dat ik straks kinderen kan krijgen. Zoals jullie weten gaan we altijd van het positieve uit en dat doe ik in dit geval ook maar het is toch ook prettig als dit serieus wordt bekeken door een arts.
♥
Het dus echt heel goed met me, ik maak grote sprongen vooruit, voel me met de dag sterker worden en vind het bijzonder om te zien waartoe mijn lichaam in staat is. En trouwens, weten jullie nog die challenge die ik had met mijn vader? Waarbij hij verloor en naar Maastricht zou gaan fietsen? Nou dat gaat nu dus gebeuren hoor op 30 juni! En daar maak ik natuuuuurlijk een uitgebreide blog van 😉.
Voor nu ga ik weer verder met genieten van het leven, zondag vertrekken we namelijk voor 3 weken naar Spanje!
Tot de volgende update!
