Eigenlijk wilde ik jullie vorige week al even op de hoogte brengen van de enorme tegenslag die ik had met het plaatsen van mijn nieuwe picc-lijn maar ik had er even de puf niet voor en al snel volgende de opname voor de MTX-kuur en ook toen lukte het me even niet om een blogje te typen.
Maar goed, hier ben ik! Vraag niet hoe, want dat is nog steeds dramatisch. Elke keer denk ik, en nu kan het echt niet meer slechter worden maar om eerlijk te zijn voel ik me op het moment meer dood dan levend en zit ik aan de zware pijnstillers om alles enigszins dragelijk te houden (ja, dat klinkt heel zwaar maar dat is het soms ook echt) en verder lig ik zo stil mogelijk op de bank en laat ik me goed verzorgen, dan is het allemaal te doen 🙂
Goed, ik werd dus twee weken geleden op donderdag ontslagen uit het ziekenhuis en moest me de woensdag erop melden om de nieuwe picc-lijn te laten plaatsen.
De dagen daartussen heb ik alleen maar in bed en op de bank doorgebracht want ik had zoveel last van alle bijwerkingen van de MTX maar ik was allang blij dat ik weer even thuis was.
Zoals jullie misschien nog kunnen herinneren ging het plaatsen van mijn andere picc-lijn niet zonder slag of stoot (dit is al ruim 7 maanden geleden maar ik kan het me nog niet iets te goed herinneren, dat zegt genoeg). Na heel veel gedoe zat deze er na ruim 1,5 uur flink trekken en duwen eindelijk in terwijl de ingreep ongeveer 20 minuten zou duren. Dus je begrijpt, ik zag er nu enorm tegen op want ik heb wel een klein trauma opgelopen van de eerste keer. Dit legde ik dan ook goed uit aan de verpleegkundig-specialist die de lijn ging plaatsen. Mama was met me mee en speelde ondertussen ook voor assistent en moest van alles aangeven (waar was de echte assistent in godsnaam? Dat weten we nog steeds niet, maar goed dat zal weer met de bezuinigingen te maken hebben ;-))
Hij stelde me gerust dat het deze keer goed zou komen. Hij begon met een echo-apparaat en heeft ruim drie kwartier staan zoeken naar een geschikte ader. Eerst de linkerarm, toen de rechterarm en toen toch weer terug naar de linker. Ik had er toen al geen goed gevoel bij en vroeg dan ook aan hem of hij wel een goede ader kon vinden. Hij gaf toe dat het lastig ging worden en legde mij de keuze voor of ik het wel wilde. Ik vond dit heel lastig want mijn arts had duidelijk gezegd dat ik de lijn echt nodig had voor mijn volgende kuren aangezien ik zo slecht te prikken was. Ik stelde voor om het toch maar gewoon te proberen in een ader die enigszins geschikt was. Dus de verdoving en katheter werd gezet, het sneetje werd gemaakt in mijn arm en de lijn ging langzaam naar binnen. Helaas bij de splitsing naar het hart/hals ging de lijn steeds richting mijn hals. Hij testte dit door middel van wat zout wat hij inspoot en ik hoorde dit dan achter mijn oor, ik kan je vertellen, dit klinkt HEEL vreemd 😉 Inmiddels waren we 2 uur verder, was ik het spuugzat, baalde de arts dat het plaatsen hem niet lukte en ook mama zat er doorheen. Maar helaas kwam hij met de conclusie: dit gaat hem niet worden, het lukt me echt niet, je vaten zijn te dun.
Toen heb ik even flink gescholden in mezelf, en baalde we alle 3 enorm.
Er zat niets anders op dan het nogmaals te laten doen maar dan onder doorlichting (meekijken via röntgen). Dit kon helaas pas vrijdag.
Dus vrijdag ging ik vol goede moed (NOT) samen met mama en Joost terug naar het ziekenhuis om weer een poging te laten wagen.
Je snapt, het trauma was inmiddels nog net iets groter bij deze stresskip. Eerst moesten we op de afdeling het bouwpakket van de lijn ophalen en we zouden om half 11 aan de beurt zijn voor de ingreep. Om half 12 zaten we nog steeds te wachten en om kwart voor 12 mocht ik dan eindelijk naar binnen. Ik blijf me hierover verbazen. Op dit moment ben ik namelijk zo verzwakt dat een uur en een kwartier wachten echt HEEL zwaar is en ik heb vaak het gevoel dat hier totaal niet over na wordt gedacht. Ik weet dat niet altijd iemand daar iets aan kan doen want het heeft met zoveel factoren te maken, maar toch…
Goed ingreep 2, hou je vast: Mama en Joost moesten achterblijven op de gang want ditmaal werd de ingreep onder doorlichting (röntgen) gedaan. Mama had verwacht dat ik nu wel echt binnen 20 minuten terug zou zijn, maar niet bleek minder waar. Ik werd op een soort tafel gelegd, 4 man in operatiekleding + röntgenschorten (noem je dat zo?) om me heen. Ik heb de arts even heel duidelijk gezegd dat het woensdag helemaal niet lukte en dat ik graag wilde dat hij het alleen ging proberen als hij zeker was van zijn zaak. Hij keek me alleen maar een beetje arrogant aan en zei dat dat zeker weten geen probleem zou zijn. Prima dan vertrouw ik helemaal op je meneer de dokter 🙂
Daar lag ik dan op de tafel met voor mijn gevoel een heel operatieteam om me heen, ik kreeg een hartslagmeter op mijn vinger en een bloeddrukband om mijn arm, het licht ging uit, de grote spots aan, alles werd steriel gemaakt, er ging een groen laken over me heen en het enige wat ik dacht was: wanneer komt de narcose? (Helaas die zat niet bij dit pakket inbegrepen ;))
De arts keek slechts 2 minuten met het echo apparaat en wist toen al welke ader hij ging nemen en zette redelijk snel maar wel HEEL pijnlijk de verdoving en katheter in mijn ader. Ik kon zelf op een scherm meekijken hoe de lijn bij me naar binnen ging (heel bizar om jezelf zo te zien) en hij leek in 1x in mijn hart te zitten dus ik was blij. Maar helaas, de arts deed ineens een beetje paniekerig en zei dat hij in mijn slagader zat. Hij wilde ineens heel snel een (eerder gemaakte) CT-scan van me zien en kwam al snel terug met de mededeling dat het wel eens kon zijn dat ik anatomisch andersom was (ofzoiets, wauw…) en dat hij de lijn eruit moest halen en helemaal opnieuw moest beginnen inclusief verdoving en plaatsen van de katheter. Hij legde uit dat de slagader en de ‘juiste’ ader zo enorm strak tegen elkaar aan lagen dat het heel moeilijk te zien was welke nou de juiste was.
Inmiddels waren we drie kwartier verder en het enige wat ik kon denken was: Arme mama en Joost die zitten enorm gespannen op de gang te wachten en hebben geen idee. Gelukkig viel de tweede verdoving mee en zat de lijn toen heel snel in het juiste vat en ook meteen goed in mijn hart.
Hèhè de ingreep was klaar, de arts zei toen dat hij nog ‘even’ mijn slagader moest dichtdrukken. Dit duurde ongeveer een minuut of 5 a 10 en al snel voelde ik mijn vingers niet meer omdat hij met zijn volle gewicht op mijn arm hing….. Auw! Toen kreeg ik een drukverband en mocht ik gaan. De plas bloed die op de grond lag was ook niet erg prettig om te zien, maar ach mijn bloedwaardes waren gelukkig uitmuntend dus dat bloed kon ik best missen (uhm niet dus…..) Die plas bloed kwam dus doordat mijn slagader geraakt was, oeps.
De arts kwam er nog wel even op terug dat ik gelijk had dat het wat moeizamer zou gaan dan hij gedacht had en wenste me heel veel sterkte de komende dagen met mijn arm. Zo dat heb ik geweten, de blauwe plek die volgde was en is niet mis!
Mijn lieve mama was maandag jarig maar helaas moest ik maandag weer terug naar het ziekenhuis voor opname dus gingen we zondag met z’n 6e gezellig uiteten. Ik wilde per se mee voor mama omdat ik vond dat ze dit ECHT verdiende om even gezellig haar verjaardag te vieren en wonder boven wonder werkte mijn lichaam even mee voor een paar uurtjes. Let vooral even op onderstaande foto, mijn arme Joost opgevouwen in het hondenhok 😉 Op de terugweg mocht mijn vader achterin…:-P
Maandag moest ik me dus melden voor de MTX-kuur deze kuur was precies hetzelfde als twee weken geleden en ik wist dus goed wat ik kon verwachten. Helaas was mijn HB te laag en moest ik een bloedtransfusie. Ik hoor je denken, dat is mooi makkelijk nu je die picc-lijn hebt. maar nee de lijn zat al ‘vol’ met vocht en chemo. Dus je raadt het al: ik moest alsnog een infuus… Hoe is het mogelijk? En uiteraard lukte het prikken niet in 1x… Gelukkig was mijn lieve vriendinnetje Amber erbij en bracht ze ook nog deze reuze panda voor me mee. Dat maakte de middag weer goed!
Maar liefst 4 pompen tegelijk aan de infuuspaal en dus links mijn picc-lijn en in mijn rechterhand een infuus voor de bloedtranfusie. Ik was net een pipo de clown zelf….
Helaas had ik al heel snel last van de bijwerkingen en door de morfine was ik ook nog eens erg misselijk. Ook ging er nog even iets mis met een pomp (de chemo liep veel te langzaam in, ingewikkeld verhaal) waarbij de hematoloog meteen riep: Toch niet weer iets wat mis gaat bij Viora he?
Woensdag werd er voor de zekerheid nog een echo gemaakt van mijn arm omdat ik toch wel erg veel last had (logisch met zo’n grote bloeduitstorting). Ik heb toen nog wel erg gelachen met de verpleegster want steeds kwam de ze binnen en zei: je wordt zo opgeroepen voor de echo en dan zei ik: zeg maar dat we nog even niet komen want dan kots ik heel de echokamer onder! Na een aantal pilletjes tegen de misselijkheid voelde ik me gelukkig goed genoeg en konden we met bed en al naar de echo. Deze echo duurde ook weer ruim drie kwartier en dat is best zwaar als je je redelijk misselijk voelt en je met je arm omhoog moet liggen. Gelukkig was de echo helemaal goed (geen trombose). En ook de ruggenprik verliep dit keer weer goed 🙂
Gister was het nog even spannend of ik naar huis mocht maar gelukkig kwam rond 5 uur het verlossende woord dat ik mocht gaan. Nu lig ik lekker bij mijn ouders op de bank en kan even helemaal niks, de bijwerkingen zijn me weer enorm aan het plagen en mijn arm voelt als een soort baksteen aan mijn lichaam.
Waar ik trouwens wel heel erg blij mee ben: er groeien weer wat haartjes op mijn hoofd! En best snel ook! Hopelijk bleven deze haartjes zitten maar dat moeten we nog maar zien…
En ik wil jullie allemaal bedanken voor alle lieve berichtjes via de mail, Instagram, Whatsapp, kaartjes etc, ik heb nog niet iedereen persoonlijk iets terug gestuurd maar ik hoop dat jullie snappen dat het soms eventjes niet lukt dus bij deze: BEDANKT!!
