Het was weer even radiostilte, maar hier ben ik weer.
Nu zien jullie ook gelijk mijn compleet vernieuwde site met unicornlogo! 🙂
Allereerst even een update over mij: Het gaat. Niet goed, niet slecht. En dat is voor mij nu even heel moeilijk. Ik hoor voor mijn gevoel nog steeds even nergens bij, ik doe nog steeds niet mee in de ‘normale’ maatschappij maar ook allang niet meer in het zijn van een kankerpatiënt. En ik denk dat je je alleen voor kunt stellen hoe hulpeloos dat voelt als je er zelf zo voorstaat of hebt gestaan. Ik wil van alles maar mijn lijf trapt op de rem, en hard ook. Ik ga door en kom er wel maar dat gaat niet alle dagen even soepel.
Dit wordt niet het meest gezellige verhaal van allemaal maar het moet me even van het hart:
Begrijp me niet verkeerd, ik vind iedereen in het ziekenhuis echt enorm lief en deze mensen werken allemaal met enorm veel passie voor hun vak. Proberen me allemaal beter te maken en hebben het beste met me voor.
Toch gaat er ergens nog steeds iets goed mis, meestal heeft dit te maken met protocollen, systemen en dat soort ongein. Nu weer twee keer achter elkaar waardoor dat ik totaal het vertrouwen kwijt geraakt ben. Een van mijn beste vriendinnetjes werkt ook als verpleegkundige in een ziekenhuis en van haar krijg ik ook vaak te horen dat de werkdruk te hoog ligt, dat iedereen zo graag wil maar niet meer handen heeft.
Waar ging het mis?
Vorige maand ging het mis bij mijn ruggenprik wat ik in eerste instantie niet noemde op mijn blog omdat ik niet steeds zo zeurend wil overkomen. Toch wil ik dit nu even benoemen omdat dit nu de 2e maand oprij is dat er totaal onprofessioneel wordt gehandeld. En nogmaals dit is niet om iemand aan te vallen, ik wil alleen graag aan iedereen mee geven die een behandeling moet ondergaan in een zorginstelling: wees alert en voorbereid als je een behandeling ondergaat, als ik dit niet geweest was waren er al zoveel rare dingen bij mij naar binnen geduwd… En iedereen die werkzaam is in de zorg: bedenk alsjeblieft dat je met mensenlevens werkt en niet met auto-onderdelen 🙂 Er zit voor mij gewoon elke keer zo’n mentale dreun aanvast die ik ervaar elke keer als er weer iets mis gaat. Ik vertel namelijk lang niet alles wat misgaat op mijn blog omdat ik gewoon ook heel erg blij ben dat er überhaupt een behandeling is voor mijn ziekte en omdat iedereen er wel met zoveel liefde voor mij probeert te zijn in het ziekenhuis.
Die ruggenprik die ik hier boven noemde zou mijn laatste zijn, ruggenprik nummer 15. Toen ik aankwam op de afdeling werd er nogal vreemd naar me gekeken toen ik zei dat ik voor een ruggenprik kwam. ‘Ruggenprik? Nee hoor je hebt de laatste vorige maand al gehad.’ Na 10 minuten doordrukken werd er dan toch overlegd met mijn behandelend arts en inderdaad ik had gelijk, ik moest die laatste ruggenprik zeker wel vandaag krijgen. En hoewel het misschien nu allemaal niet zo vervelend klinkt, moet je maar eens even voorstellen dat je op een ziekenhuisbedje ligt en er op de gang een wellis-nietis spelletje wordt gespeeld over een ruggenprik. Ja een ruggenprik. Niet een blikje cola of een lullig pilletje. Dan lig je inderdaad wel even met geknepen billetjes want met alle hoop die ik had ging ik natuurlijk voor de optie: GEEN RUGGENPRIK.
Helaas had ik zelf gelijk en moest ik die ruggenprik gewoon krijgen. 1-0 voor mij.
Gister gebeurde ongeveer hetzelfde maar dan omgekeerd. Ik was in de veronderstelling dat ik alleen even mijn pillen kwam ophalen, een kort gesprek zou voeren met mijn zaalarts en binnen een kwartier weer buiten zou staan. Ik kwam binnen en meteen kreeg ik te horen: ‘We gaan zo even een infuusje bij je aanprikken, de chemo ligt namelijk al klaar!’ Nou dat dacht ik dus even niet. Met een glimlach zei ik dat ik daarvoor toch echt bedankte en dat ik al maanden geen chemo meer via het infuus krijg. ‘Ja maar dit is protocol voor leukemie dus vandaar dat dit zo in ons systeem staat, dan moeten we eerst gaan overleggen…’ Nou jullie snappen, daar lag ik weer met m’n geknepen billetjes en kokend van binnen…
Na een paar minuten werd inderdaad duidelijk dat ik helemaal geen infuus meer hoef en dat dit dus WEER fout in het systeem stond. Zonde want de chemo was al gemaakt dus ook nog een enorme verspilling van medicijnen.
2-0 voor mij.
Ook bleek dat mijn medicijnen niet juist in het systeem stonden waardoor er weer een handeling gedaan moest worden om deze uiteindelijk dan toch mee te krijgen.
Gelukkig had ik daarna een heel fijn gesprekje met een van de liefste verpleegkundigen van de afdeling, zij was er ook bij toen ik mijn allereerste beenmergpunctie kreeg en ze begrijp heel goed dat ik er enorm klaar mee was.
Nogmaals ik wil niemand hiermee aanvallen of beledigen, ik wil jullie alleen heel erg behoeden en ik hoop dat er een aantal mensen vanuit de zorg meelezen en zich beseffen dat het soms heel fijn is als er even 10 minuten van de voren wordt bekeken hoeveel shit je als patiënt al achter de kiezen hebt, wat er die dag moet gebeuren, of dit ook daadwerkelijk klopt en dat het dan gewoon goed moet gaan! Dat je het mentaal niet meer trekt als je zelf nog als een schooljuf er bij moet gaan staan. Ik zie nu echt in dat door deze ‘kleine foutjes’ mensen overlijden.
SERIEUS? Ja.
Mijn vader zei gisteravond nog: er overlijden nog steeds meer mensen door medische fouten dan door auto-ongelukken. Ik vind dit echt heel schokkend.
En misschien ben ik extra kritisch omdat ik communicatie heb gestudeerd en er juist altijd zo op gebrand ben dat communicatie de sleutel tot succes is maar dit lijkt me eigenlijk, en zeeeeker in de zorg, stap 1!
Amen!
