Het ging zo goed...

De titel zegt het al, het GING goed…

Ik vind het zo vervelend om te moeten zeggen want het is juist zo fijn om aan mezelf te merken dat alles weer verbetert en vooruitgaat; dat mijn haar zo snel groeit, mijn lichaam zijn oude vorm weer aanneemt (BIJNA 10 KG ERAF, JA!!) en langzaamaan niemand meer aan me ziet dat ik ziek ben.

Klachten

Maar helaas twee weken geleden op zondagochtend voelde ik me misselijk en moest ik overgeven. Ik kwakkelde een beetje door die week heen en eigenlijk loste de klachten niet op en verergerde ze alleen maar. Gelukkig had ik die week daarna mijn standaard maandelijkse controle. Mijn waardes zagen er toen allemaal goed uit, al was mijn leverwaarde toen iets verhoogd. De waarde was  helaas niet hoog genoeg om te mogen stoppen met de chemopillen (dit mag pas bij een verhoging van 5x de normaalwaarde). We spraken toen af om een week later terug te komen en bloed te laten prikken.

In het ziekenhuis hadden ze een nieuw systeem en dat hebben we geweten… ruim 2 uur hebben we erover gedaan om met pillen en al weer huiswaarts te keren, wat normaal een bezoekje van een kwartier is. Maar goed, zoals ik dan wel vaker zeg: niemand kan hier iets aan doen het gaat mis in het grote geheel. Maar gek word je er wel van…

Geen verbetering

De klachten als misselijkheid, hoofdpijn en jeuk aan mijn been verminderde niet. Ik besloot die week erna al op maandag in plaats van woensdag contact te zoeken met mijn zaalarts. Ik mocht komen voor bloedonderzoek. Hij belde me ’s middags met de mededeling dat de waarde van de lever niet veel verschilde met de week ervoor en dat er dus nog steeds niets aangedaan kon worden. Ik baalde…

De dag erna mailde ik mijn hematoloog met de uitleg over mijn klachten en de enorme jeuk die op mijn been ontstaan was. Hij stelde voor dat ik vrijdagmiddag even bij hem langs zou komen en we dan samen verder zouden kijken. Zo gezegd, zo gedaan en met een zalfje keerde ik weer terug naar huis. Hij belde me later met de mededeling dat mijn leverwaarde toch wel erg aan het stijgen was en ik moest van hem eventjes stoppen met mijn chemopillen. En weer baalde ik… Er was weer geen echte verklaring waarom ik me niet goed voelde.

Een nacht blijven

Maandag had ik opnieuw contact met mijn hematoloog, ik vertelde hem dat mijn oog ineens wel erg dik was en ik me nog steeds niet goed voelde. Hij zei dat ik richting het ziekenhuis moest komen en ook maar wat spullen mee moest nemenwant het kon zijn dat ik moest blijven.. Shit…
Nogal in paniek belde ik mijn moeder op, zodra een arts het woord opname noemt schrik je gewoon enorm.

Maargoed, vol goede tegenzin gingen we richting de afdeling. Het was de dag van het wachten en we werden weer lekker op de proef gesteld. Volgens de arts was het of een virus of gewoon een soort vergiftiging van de lever door de medicatie.

Schimmel

Ik kreeg een eigen kamertje en uiteindelijk werd er na ruim 3,5 uur bloed afgenomen en mocht ik voor de jeuk even langs de dermatoloog. Die zag vrijwel gelijk dat het een schimmelinfectie was op mijn been en schreef een zalf voor. Probleem 1 was dus opgelost, mooi! Waar ik samen met mijn vader nog wel erg om moest lachen was het feit dat de dermatoloog vroeg of hij een foto mocht maken van mijn been omdat het perfect lesmateriaal was. Natuurlijk, geen probleem. Dus hij toverde een extreem oude digitale camera uit z’n borstzakje en schoot een paar prachtige plaatjes van mijn vieze uitslag.. als u daar wat aan heeft meneer, help ik u met liefde… 😉

Daarna kwam de zaalarts en later ook de hematoloog zelf bij ons. De leverwaarde was gelukkig weer aan het dalen en ze zagen dat ik een te kort aan foliumzuur had wat veroorzaakt wordt door de chemopillen. Ook hier kreeg ik pillen voor en probleem 2 was dus ook getackeld.

Ik moest een nachtje blijven en mocht weer ‘genieten’ van alles op de afdeling. Dit riep helaas heel veel nare herinneringen van vorig jaar op. Een periode waar ik gewoon nooit meer naar terug wil en ineens lig je daar weer en zit je er weer midden in. Gelukkig was Joost de hele avond bij me en zijn we een beetje door het ziekenhuis gaan wandelen en ben ik vroeg gaan slapen in de hoop dat ik de volgende dag weg mocht.

Het ziekenhuis riedeltje

De nacht verliep prima, ik kreeg wat morfine voor de extreme pijn aan m’n oog en daar sliep ik gelukkig ook lekker op. Rond 7 uur ’s ochtends word je altijd gewekt in het ziekenhuis en begint het hele riedeltje van: ontbijt, controles, artsen, schoonmaak etc. Ineens herinnerde ik me weer zo goed hoe verschrikkelijk ik dit vond toen ik zo doodziek was.  Je hebt nooit een uurtje rust op een ziekenhuisdag terwijl dat juist het enige is wat je zou willen op zo’n moment. Iedereen die in het ziekenhuis heeft gelegen herkent dit vast heel goed, en diegene die hier nog nooit mee te maken hebben gehad zullen nu denken: wat een gezeur. Ook dat snap ik 😉 Gelukkig had de arts me gezegd dat deze opname heel waarschijnlijk maar voor 1 nachtje was en hij bleek gelijk te hebben.

Maargoed toen zat ik nog met een enorm dik oog waar nog niet naar gekeken was. Echt waar Karbonkel was er niets bij… 😉 De oogarts heeft hier ’s middags even naar gekeken en vertelde me dat dit een Hordeolum was en vanzelf overgaat.

Tijd om naar huis te gaan

Alle problemen waren ‘opgelost’ en ik mocht weer naar huis. Gelukkig maar want ik had wel iets beters te doen dan heel de dag wachten. Daar  dachten ze in het ziekenhuis helaas anders over. Om 10 uur kreeg ik te horen dat ik weg mocht maar om half 4 zaten we nog steeds te wachten bij de apotheek op wat pillen. Langzaamaan kan ik dat wachten niet meer hebben. Ik ben het ziekenhuis heel erg zat en het idee dat je zo’n nummertje bent helpt daar natuurlijk totaal niet bij. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat iedereen echt zijn best doet, maar het systeem (of eigenlijk het ontbreken van een duidelijk systeem) zorgt ervoor dat je soms als patiënt enorm de dupe bent.

Volgende week controle

Volgende week dinsdag moet ik weer langs bij mijn hematoloog, voor nu heb ik even geen chemopillen zodat mijn lever goed kan herstellen. Ik hoop dat volgende week alles goed hersteld is en ik weer door kan gaan met de behandeling.

Ook namens mijn ouders en Joost enorm bedankt weer voor alle lieve berichtjes die we allemaal hebben ontvangen!

Heel veel liefs

Andere blogs