Wooow, het is gewoon ‘klaar’….
Ik weet nog goed toen ik slaagde voor mijn havo en ook een aantal jaar later afstudeerde: ik stond samen met m’n vader en moeder te springen in de woonkamer en rondjes te rennen en ik riep alleen maar YES!!!! Mijn diploma’s gaven me namelijk de garantie dat ik NOOIT meer hoefde te studeren, dat ik klaar was met school. Dat ik de wereld in kon met bepaalde kennis op zak, en die kennis geeft je een bepaalde baangarantie. En ergens hoop je dat beter worden na kanker ook zo werkt: dit hebben we gehad, mooi nu heb je de garantie dat je nooit meer kanker krijgt, dat leukemie verbannen is uit jouw systeem en dus met geen mogelijkheid terug kan komen. Dan had ik afgelopen zaterdag, toen ik mijn allerlaatste chemopillen slikte helemaal dezelfde reactie gehad. Maar nee, genezen van kanker geeft geen enkele garantie. Begrijp me niet verkeerd ik ben UITZINNIG blij met mijn genezing en dat hebben we dan ook uitgebreid gevierd met taart, champagne en confetti maar dit gevoel is toch minder euforisch.
Toch hebben we er echt bij stil gestaan en gefeest, want WAT een mijlpaal…. en ’s middags hebben Joost en ik samen een eenhoorn op ons lichaam vereeuwigd. Zodat we altijd even terug kunnen kijken en zeggen: hier hebben we maar mooi geluk mee gehad❤
Hoe mijn blog uitgroeide…
Toen ik 2.5 jaar geleden vlak na de diagnose begon met mijn blog dacht ik dat er nooit een einde zou komen aan deze periode. Zo ontiegelijk ver leek die 2.5 jaar weg. Al wisten we helemaal aan het begin niet eens waar we aan toe waren. Minimaal 5 maanden zei m’n arts. Dat werd al snel bijgesteld naar veel en veel langer. En ook dacht ik dat mijn blog maar een klein publiek zou aanspreken, namelijk mijn directe omgeving. Wie vindt het nou verder interessant?… Niets bleek minder waar want inmiddels lezen er zo’n 35.000 mensen mee met onze ‘ziekenhuisavonturen’. Achteraf is het starten van mijn blog denk ik het mooist van mijn ziekte geweest, maar wat de leukemie me allemaal nog meer bracht vertel ik zometeen hieronder.
Normale dingen zijn fijne dingen
Nu, 2.5 jaar later, is het dan tóch klaar. Woow. 2.5 jaar, 920 dagen. Wat een tijd, wat hebben we allemaal meegemaakt, maar wat een fijne en vooral ‘normale’ dingen hebben we ook gedaan. Gewoon boodschappen doen, gewoon koken, gewoon de normale dingen van de dag bespreken. Vaak wordt er gedacht dat je in zo’n proces dat soort dingen niet meer doet en dat wij élke dag alleen maar leven met leukemie en in een soort ‘halleluja-wat-heftig’-bubbel zitten. Maar eerlijk gezegd gingen hier thuis zoveel dagen ‘gewoon’ voorbij en waren we vrolijk, blij en gelukkig met díe dag.
Wat ik wel en niet van te voren had willen weten…
Als we van te voren toch eens wisten wat ons allemaal te wachten stond. Hoe doodziek ik werd door de chemo maar ook door een stomme bacterie, hoeveel er misging in het ziekenhuis (hier ga ik denk ik echt een boek over schrijven…), hoe alert je elke seconde moet zijn daar, hoe heftig het is om 2 lotgenootjes te moeten verliezen, hoe naar het was om mijn haar te moeten afscheren, om 30 kg aan te komen, om de macht over mijn lichaam te verliezen, het verdriet in iedereens ogen te zien als het slecht met me ging…
Maar wat had ik graag wél van te voren geweten wat voor moois het me zou brengen: nieuwe vriendschappen, lieve lotgenootjes, een nieuw huis, mijn liefde voor yoga, m’n kleine vriendinnetje Pip, zo’n enorm meelevende achterban via Instagram, youtube en mijn blog, dat ik zo’n inspiratie en motivatie werd voor velen(blijft raar om zelf te typen hoor), de steun van mijn omgeving, de fijne therapie bij ‘t Helen Dowling Instituut waardoor ik daar nu ambassadeur ben, overal waar Joost en ik werden uitgenodigd, radio-interviews, mijn verhaal in de krant en in tijdschriften, mijn verhaal mogen vertellen samen met m’n arts in het ziekenhuis, alles wat we aangeboden kregen uit de meest bijzondere hoeken, alle unicorns overal vandaan…
Maar het mooiste: ons gezin. En dat klinkt heel klef en cliché, nou en. M’n ouders, broertje en vriend zijn van onschatbare waarde geweest (en nog steeds). Als ik hoor van anderen dat gezinnen compleet uit elkaar vallen, relaties stuk lopen of ouders gaan scheiden in dit soort situaties word ik verdrietig en wil ik helpen. Ze allemaal bij de hand nemen en vertellen dat juist wanneer je met elkaar praat, vertelt wat je moeilijk vindt en waarom je verdrietig ben, je elkaar weer kunt vinden.
Dankbaar, ik haat dat woord, maar toch.
In the end kan ik alleen maar dankbaar zijn, dankbaar voor het feit dat het mogelijk was om me van die klote kanker af te helpen. Want zoveel mensen krijgen deze mogelijkheid niet, zo oneerlijk. En ook dat maakt me heel bang, kanker is zo’n bitch en komt écht te vaak om de hoek kijken. Dat zijn zaken waar ik me voor mijn ziek zijn niet mee bezig hield maar nu voel ik die angst toch in me, niet perse voor mezelf maar voor iedereen. Want vandaag ben ik dan misschien beter, morgen overkomt het een ander….
Veranderingen?
Ik krijg vaak de vraag of het me heeft veranderd, waarop ik ja en nee antwoord.
Ja, het heeft me echt laten inzien hoe blij je elke dag met een gezond lichaam mag zijn. Dat dat niet vanzelfsprekend is. Dat we ons eens niet zo druk moeten maken om onzinnige dingen, dat we lief moeten zijn voor elkaar en geen dagen moeten verspillen aan dingen die je niets brengen. En ook dat we in deze maatschappij eens moeten stoppen met leven voor ons werk, maar moeten gaan leven voor waar we gelukkig van worden. Dat kan natuurlijk werk zijn, en dan is dat natuurlijk heel mooi, maar dat is in 90% van de gevallen niet zo. Het leven is te kort om half te leven….
en aan de andere kant, heeft het me helemaal niet veranerd, ik ben nog gewoon mezelf. Ik ben nog steeds wel eens onzeker over kleine suffe dingen dat verandert heus niet ineens 180 graden omdat je zo iets heftigs meemaakt, ik maak me soms ook nog steeds te snel druk of zenuwachtig en moet dan tegen mezelf zeggen STOP, doe even normaal, kijk wat je hebt meegemaakt…
Of ik nu stop met bloggen? Volgens mij mag dat niet van jullie 😉 Dus nee, ik ga door, ik wil blijven vertellen wat kanker met jezelf en je naasten doet en mocht er een onderwerp zijn waarover je graag meer zou willen lezen laat dat me dan ook gerust weten!
Ik heb volgens mij al vaak genoeg gezegd dat al jullie steun van grote waarde is geweest, voor mij en Joost, voor m’n ouders, voor m’n broertje. Maar ik vind toch dat ik jullie nogmaals mag bedanken nu. Doe zometeen even een applausje voor jezelf, gewoon omdat het kan!
Geniet van het mooie weer en van het leven!
