Tja, wat zal ik zeggen over 2016?
Is het voorbij gevlogen? Nee absoluut niet.
Kroop het jaar voorbij? Nee eigenlijk ook niet.
Kende dit jaar hoogtepunten? Ja zeker.
Kende dit jaar dieptepunten? Nog veel meer.
We beleefden alles vaak in een soort roes. In een overlevingsmodus. Joost zegt soms: ‘ik heb eigenlijk geen idee wat voor weer het dit jaar is geweest.’ Zo moet je het een beetje voor je zien, alles gaat aan je voorbij zonder dat je er erg in hebt.
Vorige week zat ik met Joost foto’s terug te kijken van juni. Beiden zeiden we: ‘wat zag ik er daar doodziek uit, zo heb ik dat gelukkig toen niet gezien.’ Je gaat mee in het moment en ziet op dat moment niet dat je er zo doodziek en kaal uitziet. Het mooie aan een mens is toch wel het vermogen om je op het moment over te geven aan de situatie. Op dit moment kan ik me bijvoorbeeld niet in denken dat ik 2 weken lang met 40 graden koorts en allerlei complicaties in het ziekenhuis zou liggen. Toch was dit in juli wel het geval en ook daar kom je doorheen. Echt. Dus bedenk eens wat vaker in een situatie waar je erg tegen op ziet, terug aan wat ik hier schrijft; misschien helpt het je! 🙂
YOU CAN DO IT (van papa geleerd 😉 )
We hadden het er ook over dat mensen vaak tegen ons zeggen: ‘Jullie doen dit zo knap, ik had dit niet getrokken.’ Waarop Joost dan vaak antwoordt: ‘hoe weet je dat? En wat houdt het in om ‘het niet te trekken?” Het is vaak een lief bedoelde maar loze boodschap want geloof me als mens heb je echt het vermogen om hiermee om te gaan en natuurlijk kan de een dit beter dan de ander. En ja, we gaan heus steeds meer inzien dat we dit goed doen, maar eerlijk is eerlijk, wij doen ook maar gewoon het geen waarvan wij denken dat normaal is en goed voelt.
De maand december bracht mij ondanks alles weer zoveel mooie en dankbare momenten. Mijn interview in Vriendin kwam eindelijk uit, waar ik echt ontelbaar veel lieve reacties op kreeg. Ook stond ik dezelfde dag met een kort interview in Metro. Kerst met mijn lieve familie was ondanks dat het erg vermoeiend voor me was, echt super fijn. Mama vroeg aan me of ik het heel anders vond dit jaar waarop ik antwoordde: ‘vanuit mijn oogpunt is er niets veranderd, jullie zie ik allemaal als dezelfde personen alleen jullie zien nu een totaal andere Viora.’
Mijn nichtje mocht met Kerst nog even op mijn eenhoorn rijden 😉
Ik ga in deze blogpost niet weer het hele jaar langslopen, dat lijkt me een beetje zwaarmoedig maar mocht je dat wel willen, lees dan vooral het interview in Vriendin of scrol door de blogposts 🙂
Toch zie ik 2016 echt niet alleen maar negatief en wil ik 2016 misschien zelfs wel bedanken. Hoe cliché ook maar ik leerde namelijk heel veel. Wat echt belangrijk is in het leven, dat het heel fijn is om zoveel mensen om je heen te hebben die een klein steentje willen bijdragen in simpele dingen als het huishouden (bedankt lieve oma voor al je bakjes met eten en bedankt lieve tante’s voor jullie schoonmaak hulp!), hoe groot mijn liefde voor Joost is, hoe bijzonder de steun van alle mensen om mij heen is, hoe close ik ben met al mijn vriendinnen die stuk voor stuk enorm veel steun bieden, dat ik niet zou weten wat ik zonder mijn lieve ouders en broertje zou moeten, dat ik zonder dat zelf zo te ervaren een enorme inspiratie en steun ben geweest voor anderen, hoe lief iedereen mee leeft maar helaas ook hoe makkelijk anderen soms denken en al snel denken dat alles wel weer goed komt of is.
Het moeilijke en vooral onvoorstelbare is dat 2017 en een groot gedeelte van 2018 nog helemaal in het teken zal staan van chemo. Toch ga ik proberen om stukje bij beetje weer iets meer mezelf terug te krijgen. Hoe, dat weet ik nog niet. Dat zal de tijd leren.
Afgelopen vrijdag moest ik even komen voor bloedcontrole en ik had onverwachts erg goede waardes: HB 9.0 Trombo’s 180 en leuko’s 6.1 en ook mijn leverwaardes waren helemaal normaal 🙂 Omdat de waardes zo goed waren wordt de chemo nu met 1/3 opgehoogd en zit ik nu op 2/3 van de dosering.
Dinsdag ging ik voor de 14e ruggenprik naar het ziekenhuis (een maand niet in het ziekenhuis komen is gelukt!!). Gelukkig was Michelle ook op de dagbehandeling (helaas ook ziek en vecht tegen Hodgkin, we hebben elkaar op de afdeling ontmoet) en was het onverwachts gezellig met onze moeders. 3e kerstdag was nog nooit zo’n feest zullen we maar zeggen 😉
Helaas had ik zware hoofdpijn na de prik die overigens wel soepel verliep. De hoofdpijn is nog steeds niet helemaal verdwenen dus ik zal de komende dagen rustig aan moeten doen. 23 januari heb ik de allerlaatste ruggenprik. Voor mij wel een mijlpaal om van deze ellende af te zijn!
Op 3 januari word ik 26, alweer een bijna een jaar geleden dat ik me zo doodziek voelde en nog geen idee had wat er met me aan de hand was. Op 7 januari 2016 was de diagnose, dat zal dit jaar een rare dag zijn. We hebben alvast besloten om op beide dagen het leven enorm te vieren. Te genieten van vandaag, you only life today!
Hele fijne jaarwisseling en bedankt namens mij, Joost, mijn broertje, zijn vriendin en mijn ouders voor al jullie lieve steun, mailtjes, kaartjes, kadootjes, knuffels, gesprekken, bloeddonaties en stamceldonor-aanmeldingen. Het was zo overweldigend.
Zonder jullie allemaal was dit jaar voor ons niet zoals het nu was. En misschien hebben we niet iedereen persoonlijk bedankt maar weet dat we het echt ENORM waarderen! Zeker nu we alweer een jaar onderweg zijn is de steun er nog steeds en dat vind ik meer dan bijzonder.
Zo en nu sluit ik dit sentimentele verhaal af met een dikke knuffel 🙂
Liefs,
