Deze week mocht ik weer 5 keer in 3 dagen naar het ziekenhuis. Het was weer een week van veel wachten en geduld hebben, en ik merk dat ik dat steeds lastiger begin te vinden.
Je moet je totaal overgeven, want helaas ben je in het ziekenhuis gewoon een nummertje en zijn er nog een paar duizend andere patiënten. Gelukkig verliepen alle behandelingen prima en heb ik tot nu toe niet veel last van de chemo op wat kleine pijntjes na. Deze week heb ik dus lekker veel van de zon kunnen genieten, lekker kunnen wandelen en ook nog heerlijk kunnen winkelen met mams.
Geen match
Eind vorige week kreeg Dami een brief van het UMC Utrecht(het Antonius voert geen stamceltransplantaties uit), hierin stond dat hij niet geschikt was als stemceldonor voor mij. Ons was verteld dat hij telefonisch op de hoogte zou worden gesteld of hij een geschikte stamceldonor zou zijn, maar dit bleek dus per brief te zijn. Heel afstandelijk vond ik, maar goed.
Vooral voor hem een enorme teleurstelling dat we geen match hadden omdat dit in zijn ogen het enige was waarmee hij mij echt zou kunnen helpen. Verder vinden we het moeilijk om te zeggen of deze uitslag positief of negatief is. Zelfs de artsen vinden het lastig om dit positief of negatief te noemen.
Omdat ik in een lage risicogroep zit is stamceltransplantatie niet perse nodig en zou dit voor mij alleen gunstig zijn als ik een match met mijn broertje zou hebben. De stamceltransplantatie op zich is namelijk een heel zwaar traject van een maand, maar de kans dat de leukemie terugkomt wordt hierdoor wel enorm klein. Een stuk kleiner dan het traject wat ik nu in zal gaan: het traject van 2,5 jaar. Hoe dit traject er precies uit zal zien weet ik nog niet zoals ik het nu heb begrepen houdt het in dat ik elke maand 1 chemokuur moet ondergaan (na de zware kuren die ik nu eerst nog krijg tot juni ongeveer).
Haar
Elke week zeg ik, nog een week en dan zal mijn haar er wel af zijn. Tot nu toe valt dit elke week weer mee. Natuurlijk valt het heel hard uit en zit alles onder het haar, maar ik blijf me verbazen hoeveel haar ik toch stiekem op m’n hoofd heb zitten. Ik weet dat het moment gaat komen dat ik wel de knoop moet doorhakken en het zal moeten afscheren. Hier zie ik enorm tegen op maar gelukkig heb ik een mooie pruik gekozen die ik ook met jullie wil delen zodat jullie alvast kunnen zien hoe ik er straks uit zal zien. Ik heb nog even getwijfeld over een zwart bobje maar heb het toch maar bij lang blond gehouden 😉
Volgende week is alweer de laatste week van mijn 2e kuur en moet ik weer 5 keer naar het ziekenhuis. Daarna volgt een week van rust en of ik daarna met de 3e kuur mag beginnen hangt natuurlijk weer van heel veel factoren af. Het blijft op dit moment leven van dag tot dag en elke dag dat ik me goed voel is er weer 1 zeg ik maar steeds ☺
