Heel vaak hoor ik ‘ wat fijn dat je je zo goed voelt!’ ‘Wat fijn dat je geen last hebt van de chemo!’ dat klopt zeker, maar toch is het mentaal echt heel moeilijk. Artsen die tegen je zeggen dat je echt een hele erge ziekte hebt waarvan slechts 50% overleeft en dat ze dit gaan behandelen met zeer zware medicatie waar je echt dood- en doodziek van wordt. Ik merk hier tot op heden niets van. Of nou ja niets is natuurlijk een groot woord, maar ik voel me 200% beter dan voordat ik de diagnose leukemie kreeg. Hoe raar is dat. Elke keer is het voor mezelf weer de vraag: wanneer gaat de klap komen, wanneer ben ik wel doodziek, wanneer heb ik echt het gevoel dat ik een hele erge ziekte heb?
En natuurlijk ben ik echt heel blij dat ik me goed voel en dat ik kan doen wat ik wil maar ik hoop dat jullie dit begrijpen.
Het gekke is juist dat ik nu alweer kleine stappen vooruit zet, ik heb bijvoorbeeld deze week weer voor het eerst gefietst sinds half december. Iets wat ik steeds uitstelde omdat ik zo bang was dat het totaal niet zou gaan en dat ik me weer zo zou voelen als met die zware bloedarmoede. Niets bleek minder waar, ik ging (bijna letterlijk) fluitend de stad door en was zo enorm blij dat dit lukte zonder enige moeite. Daarnaast ben ik ook echt heel veel aan het wandelen en loop ik makkelijk 5km. Ook ben ik vrijdag weer even op ons kantoor geweest, niet dat ik iets heb gedaan qua werk maar toch voelde dit weer als een klein stapje in de goede richting.
Net had ik een gesprek met papa waarin ik zei: ‘Ik heb soms het gevoel dat m’n lichaam al beter is, dat ik gewoon moet stoppen met alle troep, want het voelt gewoon niet alsof ik kanker heb. Ik doodziek? Nee echt niet!’ maar helaas is de realiteit heel anders en moet leukemie gewoon heel lang en hard bestreden worden, de artsen zullen het weten en het enige wat ik kan doen is daar naar luisteren hoe moeilijk ook.
Verder verliep deze week prima, het weekend heb ik veel leuke dingen gedaan en in het ziekenhuis kreeg ik weer 4 injecties en een zak chemo via het infuus. Dinsdag moest ik helaas wel overgeven na de avondinjectie en woensdag had ik nog een licht misselijk gevoel. Dinsdag heb ik aan de zaalarts gevraagd hoe nu mijn volgende kuur eruit gaat ziet want daar had ik nog steeds helemaal niets over gehoord, ook iets wat vrij vermoeiend is, overal moet je zelf maar achteraan blijven zeuren, dat voelt heel vervelend maar dit zal in elk ziekenhuis hetzelfde zijn. Je verwacht gewoon dat er een heel plan voor je klaar ligt maar niets is minder waar kan ik je vertellen, ik moest de zaalarts namelijk zelf vertellen dat deze kuur een opname van minimaal 24 uur had (dit had ik online al gevonden). Verder ben ik heel blij hoor met het Antonius, don’t get me wrong 😉
Tot 30 maart heb ik even geen chemo, 30 maart start de volgende kuur waarbij ik ook word opgenomen voor een nacht. Nu dus even ruim 1,5 week rust, na mijn opname zal ik jullie weer op de hoogte brengen!
Geniet van de mooie lentedagen!
