Veel mensen vragen me hoe ik zo positief kan blijven in mijn hele proces en of ik niet bang ben. Het antwoord daarop is voor mij heel simpel: ik denk dat ik punt 1 gewoon zo ben en zo ben opgevoed. Mijn vader is ook heel erg zo. En punt 2 je moet wel. Ja je kan ook in een hoekje weg duiken maar zo ben ik niet. Ik merk dat het mij heel erg helpt om mijn verhaal te delen via mijn blog.
Natuurlijk ben ik wel eens bang en is het op z’n zachtst gezegd allemaal echt heel vervelend en heb ik wel eens een moment waarop ik echt baal. Dat ik even verdrietig ben. Alle verpleegsters en artsen wel kan schieten en denk wat een lang proces, waarom ik? Maar ik ben blij dat ik niet al 5 maanden heel misselijk door het leven ga (eten blijft nog steeds mijn hobby) en dat ik gewoon nog zoveel kan doen met zoveel steun van
iedereen die me zo dierbaar is. Maar er zijn ook veel momenten waarop ik wel baal dat ik weer last heb van een gekke bijwerking, neem bijvoorbeeld de extreme uitslag die ik aan het eind van de afgelopen kuur kreeg. Ik kon tijdens ons weekendje in Noordwijk, daarom geen korte mouwen aan omdat het er gewoon enorm vies uit zag. Ja dan baal ik wel even. Toch weerhoudt het me niet om dan het strand op te gaan, dan maar met een dun vestje aan en gewoon lekker genieten! Noordwijk was trouwens echt een enorm feestje, even weg uit de realiteit, even genieten van het weer, Hotels van oranje, lekker eten en van samen zijn met Joost.
Ik denk dat ik juist doordat ik dit moet meemaken een nog positievere kijk op het leven heb gekregen. Hoe enorm dankbaar je mag zijn met al het moois wat je wél om je heen hebt, zoveel lieve vriendinnen die er altijd voor me zijn, zo’n enorm lief vriendje die dag en nacht voor me klaar staat, mijn familie die voor me door het vuur gaat, en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik merk dat ik dat eerst heel vanzelfsprekend vond en dat ik dat nu echt enorm waardeer.
Net voordat ik ziek werd had ik een periode waarin het mentaal minder met me ging, toen had ik vaak dagen dat ik kon inzitten over dingen of huilen om dingen waarvan ik nu denk zeur niet en geniet gewoon. Ik merk dat ik me niet laat beheersen door angst en dat mijn lichaam dit gaat verslaan, hoe zwaar ook. Dat we dit proces door moeten met elkaar en dat we even niet kunnen uitstappen uit deze snel trein, hoe hard ook we moeten…
Natuurlijk zullen er nog wat rake klappen uitgedeeld gaan worden, dat beseffen we wel en dat hoort er ook bij (al hebben we er nu wel genoeg gehad vind ik). De weg is lang maar daarna zal ik waarschijnlijk weer helemaal gezond worden. Dat is gewoon mogelijk en wij (Joost, mijn ouders, broertje en ik) zijn altijd heel positief ingesteld en heel open en dragen dit met z’n allen.
En verder heeft niemand zekerheid in dit leven jullie allemaal net zo weinig als ik… Morgen kan het over zijn dus geniet van die extra bitterbal op het terras of die extra kilometer tijdens je hardlooprondje! In ieder geval hetgeen waar jij gelukkig van wordt, dan doe ik dat ook en dat zijn voor mij op dit moment echt al hele kleine dingetjes 🙂
Zo dit is een lekker heftig stukje, maar wel de waarheid en die wil ik jullie graag meegeven! 😉 En ja ik weet het ik moet een boek gaan schrijven, ook dat is me al een paar honderd keer gezegd 🙂
Deze week ben ik gestart met mijn 5e kuur, dit is gelukkig een lichte kuur en deze kuur heb ik ook gehad als 2e kuur(met al dat heen en weer rijden voor de injecties). Gelukkig is deze kuur licht want ik heb nog steeds erg last van de 4e kuur. Ik merk wel dat ik nu langzaam aan weer sterker word maar dat mijn lichaam steeds meer moeite heeft om te herstellen door alles wat er al aan gif in mij is gespoten, en dat is zwaar want je wil gewoon weer een beetje rond kunnen hobbelen in huis en naar buiten kunnen.
Maandag was een lange dag voor mij en mama in het ziekenhuis, ik kreeg gelukkig een eigen kamer en het was nog heel even spannend of de kuur wel ging starten maar na 3,5 uur wachten(!!!) was daar dan eindelijk de injectie. Ook de neuroloog kwam vrij snel daarna en de chemo werd aangekoppeld via het infuus. Er werd dus chemo gespoten in mijn buik, rug (via ruggenprik) en in mijn arm (via mijn lijn). Dat voelde wel even heftig zo van alle kanten. Maar goed, alles verliep goed, de ruggenprik deed dit keer niet zoveel zeer, en ik was lekker duf door een beetje valium. Na een dag van half 10 tot half 4 mochten we gaan en na overleg met de zaalarts mocht ik gelukkig om 20:00 uur de volgende injectie al halen ( eigenlijk moet er 12 uur tussen zitten en de prik ging er pas om 12:30 uur in). Dus ’s avonds ging ik met mijn broertje en vader terug voor de volgende injectie.
Dinsdag moest ik weer 2 keer komen voor de injectie en stond ik 2 keer binnen 10 minuten weer buiten. Gister ben ik nog even langs Ugeka geweest, het pruikencentrum, omdat ik toch nog wat onzeker was over mijn pruik, ze hebben me even goed geleerd hoe ik hem op moet zetten en nu voel ik me een stuk beter erbij en ga ik hem ook echt gebruiken. 🙂
Vrijdag moet ik even voor bloedcontrole en dan maandag en dinsdag weer het zelfde riedeltje, gelukkig zonder ruggenprik!
Het gaat dus langzaam aan weer wat beter met me. Mijn hartslag zakt iets, het verplaatsen van de lijn heeft dus wel geholpen (hulde aan mijn lieve Joost) en mijn benen worden langzaam weer wat sterker. Dus laten we hopen dat dat in een stijgende lijn zo door blijft gaan.
