De week in het ziekenhuis begon voor mij op dinsdag, maandag had ik nog even de tijd om rustig op te laden voor wat er dinsdag komen ging. En hoe kan een mens het beste opladen? Juist, met lekker eten!
Dinsdag moest ik me om half 10 melden en was het nog even spannend of mijn lever zich goed had gehouden. Ik kreeg voor vandaag een eigen kamer toegewezen en al snel kwam de verpleegster met mijn eerste (chemo)injectie en de mededeling dat ze dus gingen starten met de kuur. Een kleine ‘YES’ ging er door mij en mama heen. Mijn lever- en galwaarden waren nog iets verder gedaald en zagen er voor nu goed uit.
De injectie werd gezet in mijn buik, geen prettige prik maar gelukkig duurde het maar kort. Deze werd om iets over half 10 gezet, dit betekende dat ik rond half 10 ’s avonds weer terug moest komen voor de volgende injectie.
Om 11 uur kwam de neuroloog(helaas weer een andere dan de vorige keer) voor mijn ruggenprik, ik was heel zenuwachtig, niet alleen voor de pijn van de prik maar ook omdat er altijd een kans is dat het hersenvocht weer gaat lekken. Hij was gelukkig goed op de hoogte en begon gelijk over het lekken van het hersenvocht bij eerste prik. Hij wilde de prik zittend toedienen. Toen heb ik hem uitgelegd dat het vocht juist was gaan lekken toen die arts de prik zittend toediende en de keer erna, toen de prik liggend werd toegediend, het wel goed ging. Hij was het gelukkig snel met mee eens dat liggend dan een betere optie was.
De prik gaf een enorme zenuwschok naar mijn voet, geen pretje maar gelukkig was het toedienen van alle medicijnen via deze prik snel voorbij. Ik moest 2 uur plat liggen en al snel kwam de verpleegster met de zak chemo die via het infuus werd toegediend. Ik zag die enorme zak (iets meer dan een liter) en dacht maar een ding…. Shiiiiit binnen een half uur moet ik plassen, en ik moet nog 2 uur plat liggen…Wat nu?
Dus je raadt al wat er na iets meer dan een uur gebeurde… de verpleegster kwam met het briljante idee dat ik wel liggend op de po kon. Nou ik kan veel, maar liggend plassen op een koude ijzeren bak is dus NIET aan mij besteedt 😉
Rond 2 uur zat alle ellende erop (of eigenlijk erin) en mocht ik naar huis.
Samen met Joost ging ik ’s avonds weer terug naar het ziekenhuis voor de volgende injectie. De injectie duurde letterlijk 10 seconden en in de parkeergarage sta je de eerste 15 minuten gratis, maar voor de iedereen die bij mij geweest zijn in het ziekenhuis, jullie weten hoe ver het lopen is naar de afdeling … Helaas 17 minuten… Stelletje Hollanders… 😉
De volgende ochtend moest ik me weer melden en kreeg ik weer dezelfde injectie, en ook 12 uur later gingen we weer vol goede moed (totaal niet, pffff) richting het ziekenhuis. Nu wel echt met de missie om onder die 15 minuten te blijven, maar helaas was deze verpleegster iets minder snel, na 19 minuten stonden we dit keer weer bij de auto, helaas! 😉
Alle chemo’s zaten er op voor deze week, en het was ook wel even genoeg geweest. Ik merkte dat ik weer slappere benen kreeg, de oorpijn weer langzaam binnensloop en dat alle kleine pijntjes weer tevoorschijn kwamen. En dat is echt flink balen op z’n zachtst gezegd. En daarnaast valt dan ook nog mijn haar met bosjes tegelijk uit. Het zal dus niet lang meer duren voordat alles eraf is… 🙁
Vanochtend mocht m’n vader mee want er waren geen naalden in het spel, dus de kust was veilig. Er werd alleen wat bloed afgenomen voor labcontrole. Omdat ik toch wel weer erg last had van m’n oren mocht ik van de zaalarts op de dagbehandeling even langs de KNO-arts. Zij heeft even in beide oren gekeken maar zag gelukkig (nog) geen ontsteking. Laten we hopen dat dit ook zo blijft. Volgende week ziet mijn kuur er hetzelfde uit als deze week alleen gelukkig geen ruggenprik.
Dat was me het weekje wel weer zeg, nu even genieten van een rustig weekendje 🙂
