Helaas bleef de griep me de afgelopen week toch de baas, m’n lichaam was niet sterk genoeg om dit zelf te kunnen oplossen. Ik liet me er uiteraard niet door uit het veld slaan en ben er zondag heel even op uit geweest. Een high tea met vriendinnen, ook al was ik er maar 1,5 uur ik heb enorm genoten van weer even iets leuks doen en even het ziek zijn vergeten, lekker lachen en taartjes eten.
Het vervelende was wel dat mijn linkeroor totaal dicht zat en ik dus vrijwel niks hoorde, niks ergs dacht ik, gaat wel weer over. Helaas werd dit langzaam aan wel steeds erger en kreeg ik ook pijn en werd ik dover en dover. Ik kan me nu ineens goed voorstellen waarom oude mensen zo vaak he? wat? roepen want op dat niveau zat ik dus zelf ook 😉
Eigenlijk had ik pas donderdag een afspraak in het ziekenhuis maar de pijn was de nacht van maandag op dinsdag zo ondragelijk dat ik de hele nacht als een kind liep te huilen en Joost maar koude doeken en paracetamol bleef aanslepen. Echt een drama nacht. Daarbij kreeg ik ook koorts dus op dinsdagochtend zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan om dit te laten onderzoeken.
Aangekomen in het ziekenhuis werd er bloed afgenomen, werd er weer geluisterd naar mijn longen en zijn er bloedkweken gemaakt. Daarna moest ik door naar de KNO-arts om naar mijn oor te laten kijken, en zoals ik al dacht een fikse oorontsteking en mijn trommelvlies stond echt op knappen zei de KNO-arts.
Hij heeft toen meteen mijn oor verdoofd en het trommelvlies doorgeprikt om de druk eraf te halen. Hij zei: ‘Mevrouw, dit is even een héle nare prik’ , dus ik zei met m’n brutale koppie: ‘Nou meneer ik heb meerdere beenmergpuncties en ruggenprikken gehad in de afgelopen week dus een prikje in mijn oor kan ik prima hebben hoor’ die humor kon hij gelukkig wel waarderen en dat prikje stelde dan ook uiteindelijk allemaal vrij weinig voor.
Het is bizar om te merken hoe snel je pijngrens verlegd wordt. Kom maar door met zo’n prikje hoor deze bikkel is nu wel wat gewend ☺.
Dat was klaar, door voor een longfoto, een foto van mijn kaak en een foto van m’n holtes. Een hele planning en allemaal wel erg veel als je je ziek voelt, maar goed daar gingen m’n moeder en ik crossend in de veel te pijnlijke ijzeren roelstoel (waar zijn je billen als je ze nodig hebt?!) door het ziekenhuis.
Mijn hartslag was bij de meting 142 en ik had wat koorts dus dat vond de arts geen goed teken. Dus ik had zelf echt verwacht dat ik zou moeten blijven. Toch was de uitslag van mijn bloed goed genoeg, mijn witte bloedcellen waren niet te laag en daarom zagen ze gelukkig geen reden om me te houden, ze zagen wat vocht in de holtes onder mijn ogen en dus een flinke oorontsteking waarvoor ik met antibiotica en oordruppels gelukkig wel naar huis kon. De pillen en druppels sloegen gelijk goed aan en doordat het oor is doorgeprikt was de pijn ook weg.
Vanochtend moest ik me al vroeg melden voor de beenmergpunctie en ook werd de lijn in mijn arm weer verzorgd. De punctie verliep heel goed, maar doordat er dit keer niemand naast me flauwviel leek het wel veeeeel langer te duren. De arts maakte natuurlijk ook nog even de grap ‘Heb je je vader maar thuis gelaten vandaag?’ ‘Ja meneer, die komt niet meer mee, mijn moeder is net iets meer bestand tegen dit soort dingen ;)’
Nu is het hopen dat de antibiotica snel gaat zorgen dat de griep en oorontsteking helemaal weg gaan en mijn gehoor weer helemaal terug komt, want daar ben ik nu allemaal wel goed klaar mee. En wat ook erg fijn is: ik ben nu de prednison aan het afbouwen, en dat betekent eindelijk weer nachten doorslapen in plaats van elke 3 uur wakker, heerlijk! Hopelijk heeft dit niet al te veel invloed op mijn eetlust maar dat gaan we wel weer zien….
Dinsdag moet ik terug naar het ziekenhuis voor de uitslag van deze beenmergpunctie. Aan de hand hiervan wordt bepaald of ik mag starten met de volgende fase van het proces en nieuwe chemo’s, ruggenprikken etc. dus dit wordt een spannende dag. Duimen dus!
En ja nog een keer: weer enorm bedankt voor aaaaaalle lieve kadootjes, kaartjes en berichtjes! Jullie helpen me allemaal enorm door deze k*tstrijd heen!
Liefs,
Viora
